บ้านบูชาครอบครัวลุงโฮ ณ กรุงฮานอย

พวกเรามาเยี่ยมเยือนบ้านบูชาครอบครัวลุงโฮในเช้าวันหนึ่งปลายเดือนเมษาฯ รถวิ่งตามทางหลวงหมายเลข ๗๒ แล้วเลี้ยวเข้าทางสู่จุดหมายผ่านบ้าน ๓ ห้องหลังคามุงกระเบื้องสีแดงต่างๆซึ่งเป็นเอกลักษณ์สถาปัตยกรรมชนบทภาคเหนือเวียดนาม ผ่านทุ่งข้าวโพดและมันสำปะหลังเขียวขจี  บ้านบูชาครอบครัวลุงโฮตั้งอยู่บนยอดเนินและล้อมรอบด้วยสวนผลไม้ให้ความร่มเย็น มีกลิ่นหอมจากดอกส้มโอ เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วและเสียงปลาว่ายน้ำตามลำน้ำสร้างบรรยากาศแห่งความสงบให้แก่ที่นี่  แนวต้นหมากยืนตรงสองข้างทางที่ใบไม้สวิงเสมืองกำลังต้อนรับแขกที่มาเยือน  คุณลุง จู วัน ห่ง  วัย ๗๔ ตัวสูงและผมดอกเลารอต้อนรับพวกเราที่หน้าบ้าน ท่านพาพวกเราเข้าไปในบ้านและชงชาเชิญแขกดื่มตามประเพณีรับแขกของคนเวียดนามมาแต่โบราณ“ ตอนแรกทุกคนไม่เชื่อว่า ผมจะก่อสร้างบ้านบูชาฯเพราะคิดว่าผมซื้อที่ดินผืนนี้เพื่อขายหาผลกำไรหรือก่อสร้างเขตท่องเที่ยวเชิงนิเวศเพื่อบริการนักท่องเที่ยวในวันหยุดสุดสัปดาห์  แต่เมื่อบ้านนี้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาและเข้าใจจิตใจของผมต่อครอบครัวของลุงโฮจึงได้รับการสนับสนุน”

คุณลุง จู วัน ห่ง จุดธูปหน้าหิ้งบูชาครอบครัวลุงโฮ

บ้านบูชาครอบครัวลุงโฮถูกก่อสร้างเลียนแบบบ้านบูชาครอบครัวประธานโฮจิมินห์ ณ จังหวัดเหง่ อาน ภาคกลางประเทศในพื้นที่ ๔๐ ตารางเมตรในบริเวณพื้นที่ทั้งหมด ๔,๐๐๐ ตารางเมตร  บ้านมี ๔ ห้องมุงกระเบื้องโบราณของเวียดนาม โดยห้องตรงกลางมีหิ้งบูชาครอบครัวลุงโฮ  ข้างบนหิ้งมีรูปถ่ายพ่อแม่ของลุงโฮและพี่ๆของท่าน  ด้านขวาและซ้ายหิ้งบูชาแขวนคำกลอนคู่สรรเสริญประธานโฮจิมินห์ว่า สติปัญญาอันสูงส่งสะท้อนจิตรวิญญาณของชาติ  ความหาญกล้าแห่งมนุษย์สว่างไสวนิรันดร์  ชุดโต๊ะรับแขกตั้งตรงด้านหน้าของหิ้งบูชา  ส่วนห้องอีก ๒ แห่งจัดแสดงสิ่งของเครื่องใช้ที่เลียนแบบของท่านเช่น โต๊ะและเก้าอี้หวายขาวชุดหนึ่งและมีหมวกทหารเวียดนามใบหนึ่งที่สีตกตามกาลเวลาวางอยู่ และมีรูปประธานโฮจิมินห์กับครอบครัวจำนวนมากที่คุณลุงห่งสะสมมาเช่น รูปลุงโฮนั่งตกปลา ท่านโบกมือกับทุกคนและลุงโฮกับเด็กๆ  คุณลุงห่งเล่าถึงรูปที่ตนชอบที่สุดว่า“ ผมชอบรูปที่ลุงโฮกับชาวประมงกำลังเหวี่ยงแหจับปลาเพราะทำให้เราต้องตระหนักถึงการทำงานแม้จะเป็นงานธรรมดาๆเพื่อเลี้ยงชีพและการพึ่งพาตนเองเพื่อความเจริญก้าวหน้า  ลุงโฮเป็นตัวอย่างในการทำงาน  ท่านพร้อมที่จะทำงานทุกอย่างเพื่อเลี้ยงชีพ การหล่อหลอมเพื่องานยิ่งใหญ่จากงานที่เล็กๆ บทเรียนที่เราได้มาจากท่านคือ เราต้องทำทุกอย่างด้วยตนเองโดยจะยืมจมูกคนอื่นหายใจไม่ได้ ”

บริเวนด้านหน้าบ้านบูชาครอบครัวลุงโฮ

คุณลุงห่งต้องใช้เวลา ๑๐ กว่าปีในการซ่อมแซมและปรับปรุงพื้นที่ให้มีสภาพเหมือนในปัจจุบัน  คุณลุงห่งคุยถึงเหตุผลที่ตนสงวนแปลงดินถึง ๔,๐๐๐ตารางเมตรและใช้เงินกว่า ๔๐๐ ล้านด่งหรือประมาณ ๖๐๐,๐๐๐บาทเพื่อสร้างบ้านบูชาครอบครัวลุงโฮว่า“ เมื่อยังไม่ได้พบกับลุงโฮผมนึกว่าท่านเป็นเทพเจ้าหรือพระฤๅษี แต่เมื่อได้พบท่านแล้วก็มีความรู้สึกว่า ท่านเป็นคนสมถะและช่างใกล้ชิดเหมือนคนแก่เวียดนามทั่วไป ท่านเหมือนพ่อผม  ผมได้พบกับท่านครั้งแรกก่อนหน้านี้ ๕๘ปีในวันเด็กสากล ๑ มิถุนายนค.ศ.๑๙๕๖ที่ท่านพบปะกับเด็กๆนครหลวง  แต่ละตำบลจะเลือกเด็ก ๒ คนเข้าร่วมและผมเป็นหนึ่งในสองคนของตำบลเหญิตเติน ลุงโฮสวมกางเกงผ้ายืนอยู่ที่บันไดทำเนียบประธานต้อนรับพวกเรา ท่านแจกทอฟฟี่ให้แก่เด็กทุกคนแม้มีเด็กมีจำนวนมาก ท่านกำชับให้เด็กต้องฝึกฝนเป็นเด็กดี เรียนดีและเชื่อฟังคำสั่งสอนของปู่ย่าตายาย พ่อแม่และครูอาจารย์  ผมท่องจำคำสั่งสอน๕ ประการของท่านซึ่งมันตราตรึงในใจของผมตลอดมาและตลอดไป และมีคำสั่งสอนประการหนึ่งของท่านที่ผมชอบมากคือ รักประเทศ รักพี่น้องประชาชน สามัคคี ซื่อสัตย์และกล้าหาญ ”

รูปที่ลุงโฮกับชาวประมงกำลังเหวี่ยงแหจับปลา

คุณลุง เหงวียน วัน ต๊าก อายุ ๖๕ ปีที่มีสวนติดกับบ้านของคุณลุงห่งช่วยดูแลบ้านบูชาครอบครัวลุงโฮและสวนกล่าวว่า “ วันที่นายห่งไม่มา ผมจะเปิดประตูบ้านตอนเช้าเพื่อจุดธูปถวายแด่ดวงวิญญาณครอบครัวลุงโฮ  เราสองคนถือเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน ดังนั้นผมถือการดูแลบ้านของนายห่งดังเช่นบ้านของผม”
อำลาบ้านบูชาครอบครัวลุงโฮของคุณลุง จูวันห่งที่เข้าเป็นสมาชิกพรรคมา ๔๙ ปี ท่านเคยดำรงตำแหน่งสำคัญๆในพรรคสาขาอำเภอตื่อเลียมและตำแหน่งผู้บริหารหลายตำแหน่งเช่น เลขาธิการพรรคสาขาตำบลเหญิต เติน ผู้อำนวยการโรงเรียนพรรคอำเภอตื่อเลียมและรองประธานคณะกรรมการอำเภอตื่อเลียม และในใจเรายังคงแว่วคำในใจที่จริงจังของลุงห่งว่า ผมตามท่านเหมือนลูกและหลานคนหนึ่งของท่านและเรียนรู้จากท่านตั้งแต่สิ่งที่ธรรมดาและเรียบง่าย ./.