ຢູ່ບ້ານ ຖູຊີ ຈາກຜູ້ເຖົ້າແກ່ຕະຫຼອດຮອດເດັກນ້ອຍອາຍຸ 5-6 ປີກໍ່ສາມາດສານໄຊໄດ້ (ພາບ: VOV)

       ໂດຍຕັ້ງຢູ່ຫ່າງຈາກນະຄອນຫຼວງ ຮ່າໂນ້ຍ ປະມານ 60 ກມ, ໝູ່ບ້ານອາຊີບສານໄຊ (ໄຊໃສ່ປາ, ເຄື່ອງດັກປາ) ຖຸຊີ ເມືອງ ຕຽນລື, ແຂວງ ຮຶງອຽນ ມີປະຫວັດສາດອາຊີບເປັນເວລາກ່ວາ 200 ປີແລ້ວ. ໄຊແມ່ນເຄື່ອງມືເພື່ອດັກປາ, ກຸ້ງ ຊື່ງໄດ້ຕິດພັນກັບຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງຊາວກະສິກອນເຂດບ້ານນາທາງພາກເໜືອ ຫວຽດນາມ ໃນເມື່ອກ່ອນ.

  ບັນດາຜູ້ມີອາຍຸສູງໃນບ້ານໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ການສານໄຊ ຮຽກຮ້ອງຕ້ອງມີຄວາມຄ່ອງແຄ້ວ, ລະອຽດລະອໍທີ່ສຸດ. ເພື່ອໃຫ້ຜະລິດຕະພັນມີຄວາມສວຍງາມ, ທົນທານນັ້ນ, ນອກຈາກການສານແລ້ວ, ເຂັດລັບຕົ້ນຕໍແມ່ນການແຂວນຜະລິດຕະພັນເທິງຖ້ານເຕົາໄຟ ເພື່ອຫລີກລ່ຽງໂຕປວກ, ໂຕມອດກິນ ແລະ ຖືກຄວັນໄຟເພື່ອຈະມີສີເຂັ້ມ ແລະ ງາມກ່ວາ. ນາຍຊ່າງ ເລືອງເຊີນບາກ, ຢູ່ໝູ່ບ້ານ ຖູຊີ ແບ່ງປັນວ່າ:

  ເມື່ອຂາງໄຟ ກໍ່ຮຽກຮ້ອງບໍ່ໃຫ້ມີແປວໄຟ, ຕ້ອງມີຄວັນໜາ, ຢາຍແຕະໄຊອອກ ແລະ ຕ້ອງພິກໄປມາໃຫ້ສະໝ່ຳສະເໝີ. ເມື່ອນັ້ນ ບັນດາແຕະໄຊຈິ່ງບັນລຸໄດ້ຕາມຄວາມຕ້ອງການ ແລະ ມີສີສັນທີ່ເດັ່ນງາມຕາ.

    ເມື່ອສານໄຊສຳເລັດ, ຊາວບ້ານຈະຈັດໄຊເປັນພົ້ວ ເໝືອນກັບພົ້ວດອກໄມ້ຢູ່ລົດຖີບເພື່ອສົ່ງໄປຂາຍ. ເຖິງວ່າ ປະຈຸບັນ, ຊາວກະສິກອນກໍ່ບໍ່ນຳໃຊ້ໄຊ ເພື່ອດັກປາ, ກຸ້ງຫຼາຍຄືເມື່ອກ່ອນກໍ່ຕາມ ແຕ່ປະລິມານໃບສັ່ງຊື້ຍັງເພີ່ມຂຶ້ນຢູ່ ຍ້ອນບັນດາຮ້ານຂາຍເຄື່ອງ ຍັງມີຄວາມຕ້ອງການໃຊ້ໄຊນີ້ ເພື່ອປະດັບປະດາໃນຮ້ານ ຫຼືມັນຍັງໄດ້ນຳໃຊ້ເປັນເຄື່ອງມືໃນການຖ່າຍທຳຟິມຮູບເງົາ. ບັນດາຜະລິດຕະພັນຂອງໝູ່ບ້ານອາຊີບ ຖູຊີ ໄດ້ຈຳໜ່າຍທັງຢູ່ພາຍໃນ ແລະ ສົ່ງອອກໄປບັນດາປະເທດຄື: ອາເມລິກາ, ຍີ່ປຸ່ນ, ສິງກະໂປ, ອິນເດຍ, ຈີນ… ເຖິງວ່າ ຍັງບໍ່ແມ່ນແຫຼ່ງລາຍຮັບຕົ້ນຕໍຂອງ ປຊຊ ໃນໝູ່ບ້ານກໍ່ຕາມ ແຕ່ໃນເວລາຫວ່າງ, ຊາວບ້ານຍັງໄດ້ສານໄຊເປັນປະຈຳ. ລຸ້ນໜຸ່ມຍັງໄດ້ຮຽນ ແລະ ເຮັດອາຊີບຂອງໝູ່ບ້ານຢູ່ ເພື່ອຮັກສາ ແລະ ສືບທອດອາຊີບ. ນາຍຊ່າງ ເລືອງເຊີນບາກ ຢືນຢັນວ່າ:

  ຂ້າພະເຈົ້າສູ້ຊົນຮອດຍາມອາຍຸ 100 ປີກໍ່ຍັງຈະຮັກສາອາຊີບນີ້ໄວ້, ຍ້ອນຂ້າພະເຈົ້າຮັກມັກອາຊີບນີ້ທີ່ສຸດ, ອາຊີບທີ່ໄດ້ສືບທອດມາຈາກລຸ້ນພໍ່ລຸ້ນອ້າຍ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈະພະຍາຍາມສອນໃຫ້ລຸ້ນຫຼັງ, ບໍ່ໃຫ້ອາຊີບນີ້ຖືກສູນຫາຍໄປໄດ້.

  ວັດຖຸດິບເຮັດທູບສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຕົ້ນຢາສະໝູນໄພຊະນິດຕ່າງໆຄື: ໄມ້ເກດສະໜາ, ໂປ໊ຍກັກ, ອົບເຊີຍ... ແຕ່ລະຮາກຖານພັດມີວີທີປະດິດສ້າງພິເສດສະເພາະ ເພື່ອສ້າງກິ່ນຫອມທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະຂອງຜະລິດຕະພັນຂອງຕົນ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດວັດຖຸດິບ 100% ແມ່ນຕົ້ນຢາສະໝູນໄພ ເປັນມິດກັບສິ່ງແວດລ້ອມ ແລະ ດີຕໍ່ສຸຂະພາບ, ປອດໄພໃຫ້ແກ່ຜູ້ເຮັດ ແລະ ຜູ້ນຳໃຊ້.

      ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນຕ້ອງມີການມອງເຫັນຄວາມງາມໄດ້. ຕົວຢ່າງຄື: ເຫັນໄມ້ຄືແນວນີ້ ເບິ່ງຄືວ່າມັນຄືກັນກັບໄມ້ທຳມະດາ ແຕ່ຖ້າບໍ່ມີຈິດສຳນຶກຈິນຕະນາການ ກໍ່  ຍາກທີ່ຈະເຮັດຜະລິດຕະພັນທີ່ສວຍງາມໄດ້. ເຮັດແນວເພື່ອໃຫ້ຜູ້ບໍລິໂພກຮູ້ສຶກໄດ້ເຖິງຄວາມງາມ.

   ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ເຄື່ອງເຟີນີເຈີຂອງຕາແສງ ຮ່ວາຟອງ ໄດ້ຮັບການຍົກສູງຂຶ້ນ, ມີອິດທິພົນຊື່ສຽງໃນຕະຫຼາດ, ມີລູກຄ້ານອກແຂວງ ແລະ ຕ່າງປະເທດສັ່ງຊື້ຫຼາຍ. ນາຍຊ່າງ ຫງຽນວັນດູ, ຢູ່ບ້ານ ຮ່ວາຟອງ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ:

   ເມື່ອຕົນເອງໄດ້ອອກເຫື່ອເທແຮງເພື່ອສ້າງຜະລິດຕະພັນໜຶ່ງ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຈາກລູກຄ້າ, ບາງເທື່ອໄດ້ສົ່ງໄປຕ່າງປະເທດ ແມ່ນເຫັນວ່າມີຄວາມສຸກທີ່ສຸດ. ຍ້ອນວ່າ ຕົນເອງສາມາດແນະນຳເຄື່ອງສີລະປະຫັດຖະກຳຂອງ  ຫວຽດນາມ ເວົ້າລວມ, ຜະລິດຕະພັນຂອງ ຮ່ວາຟອງ ເວົ້າສະເພາະ ໃຫ້ແກ່ເພື່ອນມິດສາກົນ, ຊ່ວຍໃຫ້ເຂົາ ເຂົ້າໃຈບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງເຮົາຕື່ມອີກ.

    ນອກຈາກນັ້ນແລ້ວ, ຢູ່ ຮຶງອຽນ ຍັງມີຫຼາຍໝູ່ບ້ານອາຊີບອື່ນໆອີກຄື: ໝູ່ບ້ານເຮັດແຈ່ວຈາກຖົ່ວເຫຼືອງ ເບິ່ນ ຢູ່ເທດສະບານຕາແສງ ໝີ້ຮ່າວ, ໝູ່ບ້ານອາຊີບຫຼໍ່ທອງ ໂລ້ງເທື້ອງ ຢູ່ເມືອງ ວັນເລິມ… ແຕ່ລະໝູ່ບ້ານອາຊີບພື້ນເມືອງຢູ່ ຮຶງອຽນ ແມ່ນພາບແຕ້ມທີ່ມີຊີວິດຊີວາ ນຳມາເຊິ່ງບັນດາສິ່ງຍອດຍິ່ງດ້ານວັດທະນະທຳທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະຂອງເຂດດິນແດນແຫ່ງອະລິຍະທຳ. ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນແຫ່ງຜະລິດບັນດາຜະລິດຕະພັນຫັດຖະກຳທີ່ເປັນມູນເຊື້ອເທົ່ານັ້ນ, ຫາກບັນດາໝູ່ບ້ານອາຊີບນີ້ ຍັງແມ່ນບ່ອນອະນຸລັກຮັກສາດ້ານວັດທະນະທຳ ແລະ ສືບທອດບັນດາສິ່ງຍອດຍິ່ງຜ່ານຫຼາຍລຸ້ນຄົນອີກດ້ວຍ./.