 ບັນດານັກຮົບເກົ່າ, ອະດີດຊາວຫນຸ່ມຕະລຸມບ່ອນເຄີຍເຂົ້າຮ່ວມບັ້ນຮົບໂຮ່ຈິມິນ ພົບປະກັນພາຍຫລັງ 50 ປີປົດປ່ອຍພາກໃຕ້. (ພາບ: VOV) |
50 ປີໄດ້ຜ່ານໄປ ແຕ່ຮູບພາບກ່ຽວກັບບັ້ນຮົບສຸດທ້າຍຢູ່ຂົວ ເຕີນກ໋າງ (ປະຈຸບັນແມ່ນຂົວ ໄຊງ່ອນ) ຍັງຄົງຝັງເລິກໃນໃຈຂອງນັກຮົບເກົ່າ ດິງຢາງຮຽວ ປະຈຸບັນ ແມ່ນຮອງຫົວຫນ້າສະໂມສອນມູນເຊື້ອຕໍ່ຕ້ານ ນະຄອນ ຖູດຶກ, ນະຄອນ ໂຮ່ຈິມິນ. ໃນຄາວນັ້ນ ຫົວຫນ່ວຍຂອງທ່ານ ແມ່ນກອງພັນທີ 4 ຕັ້ງທັບຢູ່ ຖູດຶກ ໄດ້ຮັບຫນ້າທີ່ດຳເນີນການບຸກໂຈມຕີຂົວ ເຕີນກ໋າງ ໃນຕອນບ່າຍວັນທີ 27 ເມສາ.
ຂັ້ນເທິງອອກຄຳສັ່ງວ່າ: ພາຍຫລັງສຽງປືນດັງຂຶ້ນເປີດສາກການສູ້ຮົບໃນເວລາປະມານ 3 ໂມງເຊົ້າ ແມ່ນຕ້ອງຮັກສາຂົວໃຫ້ໄດ້ຈົນຮອດເວລາ 8 ໂມງເຊົ້າຂອງວັນທີ 28 ເມສາ. ໂດຍດຳເນີນການສູ້ຮົບໃນວົງລ້ອມຂອງສັດຕູ, ຮອດເວລາ 8 ໂມງເຊົ້າຂອງວັນທີ 28 ເມສາ, ສັດຕູເລີ່ມຕ່າວໂຈມຕີຢ່າງດຸເດືອດ ດ້ວຍກຳລັງຈາກທາງບົກ, ທາງອາກາດ, ທາງນ້ຳ, ກຳປັ່ນສູ້ຮົບຈາກ ເຕີນກ໋າງ ຍິງໃສ່ຖານຮົບ, ປືນໃຫຍ່ຢູ່ ກຳແພງເມືອງ ຕູຍຫ້າ - ກາດລາຍ ຍິງເຂົ້າໃສ່ ແລະ ເຮືອບິນໄດ້ຍິງລູກປືນພວງໃສ່ສະຫນາມຮົບ.
“ໝວດທະຫານພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄຳສັ່ງແມ່ນຕີສະກັດສັດຕູ, ເວລານັ້ນແມ່ນປະມານ 19 ໂມງຄ່ຳ. ໝວດທະຫານຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງເຂົ້າວັດ ກີ່ກວາງ ແລະ ຕັດສິນໃຈໂສຕາຍ. ຫົວຫນ່ວຍໄດ້ອອກມະຕິ ທັງໝົດລ້ວນແຕ່ສູ້ຮົບຈົນຮອດລົມຫາຍໃຈສຸດທ້າຍ”.
ຊຸມມື້ສຸດທ້າຍຂອງບັ້ນຮົບ ໂຮ່ຈິມີນ, ຕໍ່ຫນ້າກຳລັງແຮງການບຸກໂຈມຕີແບບຈອມໄວຂອງທະຫານປົດປ່ອຍ, ຄ່ຳຄືນຂອງວັນທີ 28 ເມສາ, ກອງບັນຊາການບັ້ນຮົບ ໄດ້ອອກຄຳສັ່ງໃຫ້ບັນດາປີກທະຫານວ່າ ຕອນເຊົ້າວັນທີ 29 ເມສາ ຕ້ອງບຸກໂຈມຕີເຂົ້າ ໄຊງ່ອນ. ທ່ານ ເຈີນມິງຈິງ, ນັກຮົບເກົ່າ ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ ເລົ່າສູ່ຟັງວ່າ:
“ຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນນັກສຶກສາຮຽນປີທີຫນຶ່ງຂອງມະຫາວິທະຍາໄລສັບພະວິຊາ, ເຂົ້າເປັນທະຫານເມື່ອວັນທີ 26 ສິງຫາ ປີ 1970 ແລະ ຈາກນັ້ນກໍ່ໄປຕາມກອງພົນ 320, ເຂົ້າຮ່ວມການຕໍ່ຕ້ານຢູ່ ກວ໋າງຈິ ແລ້ວໄປເຂົ້າເຂດ ໄຕງວຽນ ແລະ ຈາກ ໄຕງວຽນ ກໍ່ໄປເຂົ້າຮ່ວມບັ້ນຮົບສຸດທ້າຍ ແມ່ນ ດົ່ງຢູ່ - ກູ໋ຈິ. ວັນທີ 29 ເມສາ ແມ່ນປົດປ່ອຍ ດົ່ງຢູ່ - ກູ໋ຈິ. ຫລັງຈາກນັ້ນ ປີກທະຫານໂຈມຕີເຂົ້າ ໄຊງ່ອນ, ສ່ວນທີ່ຍັງເຫລືອແມ່ນຢູ່ຖານທີ່ໝັ້ນ.
 ທ່ານນາງ ເລທິຕ໋າຍ ເຄີຍເຂົ້າຮ່ວມການສູ້ຮົບຢູ່ກອງຮ້ອຍປືນໃຫຍ່ທະຫານຍິງ (C83). (ພາບ:VOV) |
ໃນຊຸມມື້ທຳການສູ້ຮົບຢ່າງດຸເດືອດນັ້ນ, ບໍ່ອາດຫລົງລືມໄດ້ບັນດາວິລະກຳຂອງກອງຮ້ອຍປືນໃຫຍ່ທະຫານຍິງທີ່ມີຊ່ືສຽງໂດງດັງ. ທ່ານນາງ ເລທິຕ່າຍ ຢູ່ ນະຄອນ ຖູດຶກ ເຄີຍເຂົ້າຮ່ວມການສູ້ຮົບຢູ່ກອງຮ້ອຍປືນໃຫຍ່ທະຫານຍິງ (C83), ໃຫ້ຮູ້ວ່າ: ຫົວຫນ່ວຍແມ່ນແມ່ຍິງໝົດ ແຕ່ຕໍ່ສູ້ກໍ່ບໍ່ໄດ້ນ້ອຍໜ້າຜູ້ຊາຍ. ເອື້ອຍນ້ອງກໍ່ຍັງນຸ່ງໂສ້ງຂາເສັ້ນແບກປືນໃຫຍ່, ປືນຄົກ ເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມຕີໃນສະໜາມຮົບ.
“ເວລາ 11 ໂມງ 30 ນາທີ ຂອງວັນທີ 30 ເມສາ, ພວກຂ້າພະເຈົ້າມີຫນ້າຢູ່ເທດສະບານ ກ່າເມົາ, ປະຊາຊົນມາຕ້ອນຮັບເປັນຈຳນວນຫລວງຫລາຍ. ເມື່ອໄປເຂົ້າຮ່ວມການສູ້ຮົບ ຕົນເອງບໍ່ຢ້ານເສຍສະຫລະຊີວິດ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເສຍເລືອດເນື້ອເພື່ອຍາດເອົາເອກະລາດ, ເສລີພາບມາໃຫ້ປະເທດຊາດ ສະນັ້ນ ພວກຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ລຸ້ນຫນຸ່ມຈະພະຍາຍາມຮັກສາ ແລະ ນຳເອົາພູມປັນຍາມາເພື່ອສ້າງສາປະເທດຊາດໃຫ້ນັບມື້ນັບຮັ່ງມີສວຍງາມກວ່າເກົ່າ”.
ໃນຄວາມປິຕິຊົມຊື່ນທີ່ພາກໃຕ້ໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍ, ປະເທດຊາດໄດ້ຮັບການທ້ອນໂຮມເປັນເອກະພາບ, ນັກຮົບເກົ່າ ດິງຢາງຮຽວ, ຮອງຫົວຫນ້າສະໂມສອນມູນເຊື້ອຕໍ່ຕ້ານຂອງນະຄອນ ຖູດຶກ ແບ່ງປັນວ່າ:
“ສົງຄາມເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນຫລາຍຄົນຖືກເສຍເລືອດເນື້ອ. ພວກຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ບຸນຄຸນບັນດາຜູ້ເປັນແມ່ທີ່ສຸດ ທີ່ໄດ້ສົ່ງລູກຂອງຕົນໄປສູ້ຮົບ ແລະ ບໍ່ໄດ້ພົບເຫັນເຂົາເຈົ້າອີກແລ້ວ. ຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈຂອງປະຊາຊົນ ນະຄອນ ໂຮ່ຈິມິນ ເວົ້າສະເພາະ ແລະ ທົ່ວປະເທດ ເວົ້າລວມ ແມ່ນຍາດໄດ້ໄຊຊະນະອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ຊື່ງໂລກຕ້ອງຮັບຮູ້ ກໍ່ຄືໝາກຜົນສ້າງສາ ແລະ ພັດທະນາເສດຖະກິດປະຈຸບັນ”.
50 ປີຜ່ານມາ, ບັນດານັກຮົບເກົ່າ, ອະດີດຊາວຫນຸ່ມຕະລຸມບອນໃນເມື່ອກ່ອນ ຍາມໃດກໍ່ມີຄວາມເອກອ້າງທະນົງໃຈທີ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນກຳລັງເຫື່ອແຮງເຂົ້າໃນໄຊຊະນະອັນສະຫງ່າອົງອາດຂອງຊາດ. ເຂົາເຈົ້າກໍ່ມີຄວາມປິຕິຊົມຊື່ນເມື່ອໄດ້ເຫັນປະຈັກຕາບັນດາການປ່ຽນແປງທຸກດ້ານໃນຂົງເຂດເສດຖະກິດ - ສັງຄົມຂອງປະເທດຊາດ ເວົ້າລວມ, ຂອງ ໄຊງ່ອນ - ນະຄອນໂຮ່ຈິມິນ ເວົ້າສະເພາະ.