นอกจากภาพพื้นเมืองดงโห่ของบั๊กนิงห์ หรือภาพพื้นเมืองห่างจ๊งของฮานอยแล้ว ภาพพื้นเมืองกิมหว่างก็เป็นอีกหนึ่งศิลปะที่โดดเด่นของชุมชนเขตที่ราบลุ่มแม่น้ำแดงในอดีต ในสมัยก่อนภาพพื้นเมืองกิมหว่างยังเรียกว่าภาพแดงเพราะถูกพิมพ์บนกระดาษสีแดง ซึ่งแตกต่างกับภาพพื้นเมืองอื่นๆที่พิมพ์บนกระดาษสาสีขาวอมเหลืองอ่อน นอกจากนั้นสีหลักของภาพก็จะเป็นรอยสีดำที่จากแม่พิมพ์ไม้ ส่วนสีสันอื่นๆจะถูกเติมแต่งหลังจากพิมพ์กรอบภาพเสร็จ นายเลบิ๊ก หนึ่งในผู้ชื่นชอบศิลปะพื้นเมืองเผยว่า เพราะหลงไหลกับความงามของศิลปะพื้นเมืองเขาจึงใช้เวลาศึกษาค้นคว้าและประทับใจภาพพื้นเมืองกิมหว่างเป็นพิเศษ“จากชื่อเรียกภาพกิมหว่างหรือภาพแดงก็ได้สะท้อนให้เห็นจุดเด่นของมันแล้ว ซึ่งผมชอบภาพเกี่ยวกับสัตว์มากที่สุดเช่นภาพฝูงไก่หรือสุกรที่ปรากฎบนกระดาษสีแดงด้วยลวดลายที่คุ้นเคยกับชาวเวียดนาม จนถึงปัจจุบันนี้ก็ยังเป็นภาพที่สวยงามตามธรรมชาติ”

(photo 1-2-3: dulich24.com.vn)

จุดเด่นที่สร้างความแตกต่างและเป็นเอกลักษณ์บนภาพพิมพ์ไม้กิมหว่างคือบนภาพทุกภาพยังมีบทกลอนที่เขียนเป็นภาษาฮั่นนมบนมุมซ้าย ซึ่งทั้งภาพและกลอนได้เข้ากันอย่างลงตัวทั้งด้านรูปภาพและความหมายและนี่ก็เป็นการสะท้อนให้เห็นฝีมือและความรู้ด้านภาษาฮั่นนมในระดับหนึ่งของบรรดาช่างศิลป์หมู่บ้านกิมหว่าง

จนถึงปัจจุบันจากแนวโน้มการพัฒนาที่ทันสมัย จำนวนครอบครัวของหมู่บ้านกิมหว่างที่ยังคงรักษาแผ่นพิมพ์ไม้โบราณนั้นมีน้อยมากซึ่งเหตุผลส่วนหนึ่งก็เพราะเมื่อครั้งที่เกิดน้ำท่วมใหญ่ปี1915ทำให้ทำนบแตก น้ำหลากได้พัดสิ่งของต่างๆของชาวบ้านหายไปหมด หลังจากนั้นก็เกิดปัญหาสงครามและความอดอยากยากจนจึงไม่มีใครสนใจอาชีพทำภาพต่อไป ดังนั้นเรื่องการฟื้นฟูอาชีพพื้นเมืองที่มีค่านี้ของหมู่บ้านกิมหว่างก็เป็นความปรารถนาของทั้งชาวบ้านและผู้ที่ชื่นชมศิลปะพื้นเมืองที่เคยพัฒนารุ่งเรืองและเป็นอาหารทางใจที่ไม่อาจขาดได้ในวันงานสำคัญของประชาชนในเขตที่ราบลุ่มแม่น้ำแดงในอดีต.