 แม่ฮวา (VNA) |
ในห้องทำงานที่เต็มไปด้วยหนังสือชมเชยและภาพถ่าย นักเรียนกำลังตั้งใจทำภาพและสัตว์จากกระดาษม้วนด้วยความชื่นชอบและพิถีพิถันซึ่งผลงานที่ดูมีชีวิตชีวานี้ ยากที่จะเชื่อได้ว่า เด็กเหล่านี้เป็นคนพิการ
นางสาว เลจาง อายุ 29 ปี ที่พิการทางสมองแต่กำเนิด ประสบความยากลำบากในการสื่อสารแต่สามารถทำภาพกระดาษม้วนได้อย่างรวดเร็ว เผยว่า
“เรียนที่นี่สนุกมาก ที่นี่เหมือนบ้านของเรา มีแม่ฮวาและเพื่อนๆ ช่วยเหลือฉัน ฉันรักแม่ฮวามาก”
นางสาว ลานแอง ผู้พิการอีกหนึ่งคนที่มาอยู่ที่ศูนย์ฯ ตั้งแต่อายุ 16 ปี โดยปัจจุบันนี่เป็นปีที่ 9 ที่เธออยู่ที่นี่ ลานแองมีปัญหาในสื่อสารแต่ก็พยายามตอบสัมภาษณ์เราเกี่ยวกับ “แม่ฮวา” โดยพูดว่า “คนดี คนดี”
เมื่อเล่าเรื่องการรับดูแลคนพิการ นาง ดว่านถิฮวา กล่าวว่า เมื่อปี 2005 ในขณะที่ไปทำการกุศลกับสภากาชาดกรุงฮานอยเพื่อมอบของขวัญให้แก่เด็กพิการ เธอได้ยินคนพิการบอกถึงความฝันว่าอยากมีอาชีพที่เลี้ยงตัวเองได้
“ฉันครุ่นคิดเสมอว่า ทำไมความฝันของคนพิการที่แม้เป็นเรื่องง่าย ๆ แต่ก็ไม่สามารถเป็นจริงได้”
การครุ่นคิดดังกล่าวนำไปสู่การที่นางฮวา เปิดศูนย์ฝึกสอนอาชีพให้แก่เด็กพิการ ซึ่งเมื่อปี 2007 ศูนย์ฝึกสอนอาชีพเพื่อการกุศล กวิ่งฮวา ได้เปิดดำเนินการ โดยในตอนแรก เธอซื้อจักรเย็บผ้า 10 เครื่องเพื่อสอนอาชีพเย็บผ้าให้แก่คนพิการ แล้วก็พยายามเรียนอาชีพอื่นๆ มาสอนให้แก่เด็กๆ ด้วยแต่ใน 20 อาชีพที่เธอเรียน เธอก็เห็นว่า อาชีพหัตถกรรมกระดาษเหมาะที่สุดกับศักยภาพของเด็กพิการ พวกเขาสามารถนั่งเรียนและเข้าใจได้ถึงแม้จะช้ากว่าคนธรรมดา เพราะว่า เด็กๆ ที่เธอสอนอาชีพให้ เป็นผู้พิการทางสมอง ความจำสั้นหรือประสบความลำบากในการเดินทาง
“การสอนคนธรรมดาว่ายากแล้ว แต่การสอนคนพิการยากกว่าหลายร้อยเท่า เราต้องอดทนมาก ดังนั้น ต้องมีความมุ่งมั่นถึงจะสอนพวกเขาได้ ”
นอกจากเรื่องการเรียนที่ยากลำบากและต้องใช้ความมุมานะแล้ว การหางานทำอย่างมีเสถียรภาพให้แก่เด็กพิการหลังจากที่เรียนจบก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ยากลำบากเช่นกัน
“มีอุปสรรคมากมายต่อคนพิการ เด็กบางคนขอเข้าทำงานในโรงงานได้แล้วแต่ก็ไม่สามารถทำได้ หวังว่า รัฐบาลเวียดนามจะมีนโยบายและมาเยี่ยมศูนย์ดูแลคนพิการเพื่อให้การช่วยเหลือพวกเขาได้ดีที่สุด”
 ชายคาอันอบอุ่นของเด็กพิการ |
การกระทำที่เต็มไปด้วยมนุษยธรรมนั้นได้สร้างความซาบซึ้งใจให้แก่ทุกคน โดยเฉพาะผู้ปกครองที่มีลูกหลานเรียนที่นี่
“ฉันประทับใจที่สุดที่แม่ฮวาได้ขายสุกรทั้งฝูงเพื่อเปิดศูนย์ฯ เลี้ยงเด็กพิการ”
“ทางศูนย์ฯ ได้ให้การดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี เราเห็นการเติบโตของลูก เป็นเด็กที่มีระเบียบและมีชีวิตที่มั่นคง นอกจากนี้ ทางศูนย์ฯ ก็พยายามสอนอาชีพให้ลูกของเราด้วย”
ไม่เพียงแต่ช่วยให้เด็กสามารถประกอบอาชีพเลี้ยงตัวเองเท่านั้น แต่แม่ฮวายังนำบรรยากาศการเรียนการสอนและการใช้ชีวิตภายใต้ชายคาของศูนย์แห่งนี้อย่างมีความสุขด้วย ซึ่งช่วยให้เด็กพิการมีความเชื่อมั่นในตนเอง นอกจากนี้เธอยังเป็นแม่สื่อให้แก่คู่รัก 23 คู่ในศูนย์ฯ ด้วย
“มาที่นี่ คนพิการมีเพื่อน มีงานทำ สามารถเล่นด้วยกันและได้รับการดูแลเอาใจใส่จากทางการปกครองทุกระดับ พวกเขาจึงไม่อยากไปที่อื่น พวกเขารักกันและมีคู่รัก 23 คู่ได้แต่งงานและมีลูกที่น่ารัก ฉลาดและเรียนเก่งมาก”
ในตลอด 17 ปีที่ผ่านมา นักเรียน 500 คนได้จบการศึกษาจากศูนย์ฯ มีคู่รัก 23 คู่ได้แต่งงานและจะมีเด็กพิการอีกหลายๆ คนที่ได้รับการดูแลภายใต้ชายคาอันอบอุ่นนี้ต่อไป คำเรียก “แม่ฮวา” ถือเป็นคำที่แสดงออกถึงความรักและความกตัญญูรู้คุณของเด็กๆ ในศูนย์ฯ ต่อนาง ดว่านถิฮวาซึ่งเป็นผู้ที่นำความอบอุ่นของครอบครัวมาให้แก่พวกเขา.