(VOVworld) - คนเราเกิดมาในโลกนี้ถือว่าโชคดีและมีความสุขแล้วแต่ความสุขอันสมบูรณ์นั้นใช่ว่าทุกคนจะได้รับเหมือนกัน เพราะมีบางคนโชคร้ายพิกลพิการมาตั้งแต่กำเนิด แต่พวกเขาจะไม่สิ้นหวังในชีวิตถ้าหากได้รับความรัก ความเมตตาอารีและความดูแลเอาใจใส่จากรัฐ จากสังคมและจากชุมชน

อาชีพตัดเย็บเสื้อผ้าป็นงานเบาเหมาะกับสภาพร่างกายของคนพิการ (Photo Internet)

            เสียงจักรเย็บผ้าดังซิกแซ็กนั้นมาจากศูนย์สอนตัดเย็บเสื้อผ้าอยู่ในซอย Linh Quang แขวงVan Chuong เขต Dong Da นครฮานอย  สถานที่แห่งนี้เป็นที่รู้จักดีของผู้พิการทั่วประเทศมาหลายสิบปีแล้ว อาจารย์ Tran Duyen Hai อดีตครูสอนอาชีพในบริษัทผลิตเส้นด้ายเป็นผู้ริเริ่มก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 1975 โดยมีวัตถุประสงค์ช่วยเหลือผู้พิการที่อัปภาคย์มีกำลังใจต่อสู้กับชีวิต เขาเลือกสอนอาชีพตัดเย็บเสื้อผ้าเพราะเป็นงานเบาเหมาะกับสภาพร่างกายของคนพิการ นอกจากการสอนอาชีพแล้ว ทางศูนย์ยังให้บริการหางานทำเพื่อช่วยผู้พิการที่เรียนจบแล้วสามารถประกอบอาชีพได้อย่างมั่นคง             “ทางศูนย์มีการเชื่อมโยงกับสถานประกอบการในสองรูปแบบคือติดต่อกับสถานประกอบการต่างๆเพื่อหางานทำให้นักเรียนและอีกรูปแบบคือรับจ้างตัดเย็บเสื้อผ้าให้แก่สถานประกอบการเพื่อให้นักเรียนฝึกทักษะไปด้วยแถมยังมีรายได้เพื่อใช้จ่ายโดยจะได้รับค่าจ้างเต็มร้อยเปอร์เซ็น”

ผู้พิการในศูนย์ (Photo Internet)

            ผลิตภัณฑ์ที่ศูนย์รับจ้างตัดเย็บส่วนใหญ่จะเป็นชุดนักเรียน ชุดพนักงานของสถานประกอบการ ซึ่งช่วยให้นักเรียนสามารถยกระดับทักษะฝีมือ อีกทั้งมีไอเดียใหม่ๆในการออกแบบผลิตภัณฑ์จนสามารถส่งออกไปยังตลาดใหญ่ๆในต่างประเทศได้ แม้จะพิกลพิการทางร่างกายแต่สวรรค์ได้บันดาลให้พวกเขามีไหวพริบ มีสติปัญญา มีความอดทนเพื่อฝ่าฟันอุปสรรคและสร้างสรรค์พัฒนาชีวิตของตนให้ดีขึ้น ซึ่งถือเป็นส่วนร่วมอันน้อยนิดของตนให้แก่สังคม  นางสาว Ho Thi Thuong ขาลีบมาตั้งแต่กำเนิด อาศัยอยู่ที่อำเภอ Quynh Luu จ.Nghe An แม้การเดินเหินจะลำบากแต่เธอก็ไม่ท้อใจหากมานะพยายามเรียนจนสามารถตัดเย็บชุดพนักงานได้หลังจากเรียนมาได้ 8 เดือน  Ho Thi Thuong กล่าวว่า            “ดิฉันปรารถนาได้มีอาชีพหาเลี้ยงตัวเองและถือเป็นความสุขเพื่อปลอบใจในชะตาชีวิตที่อัปภาคย์ของตน เมื่อเรียนอาชีพตัดเย็บเสื้อผ้าได้สำเร็จ ดิฉันรู้สึกว่า ชีวิตนี้ยังมีความหมาย เพราะได้รับความเอื้ออาทรและความช่วยเหลือจากอาจารย์และทุกคนในสังคม”

            สำหรับครูอาจารย์สอนอาชีพในศูนย์นั้น นอกจากจะขวนขวายหาวิธีการสอนแล้ว ยังต้องมีใจเมตตากรุณาและเป็นกำลังใจให้พวกเขามีความมุ่งมั่นต่อสู้กับชีวิตเพื่อให้สังคมรับรู้ว่าคนพิการ “เพียงพิการแต่กายหากใจไม่พิการ” เพราะนอกจากความช่วยเหลือจากครูอาจารย์แล้ว พวกเขายังได้รับความดูแลเอาใจใส่จากพรรคและรัฐที่ได้วางนโยบายต่างๆสำหรับผู้พิการซึ่งสะท้อนให้เห็นเกียรติประวัติแห่งความเมตตาอารีของประชาชาติเวียดนาม./.