เมื่อเสียงลำธารไหลดังขึ้นก็เป็นจังหวะที่ศิลปินสองคนได้เชิดผ้าสีเขียวที่เป็นสัญลักษณ์ของลำธารพร้อมกับหุ่นปลาสี่ตัวที่กำลังว่ายน้ำอย่างสนุกสนาน

เวลา 08.00 น. ม่านเวทีได้เปิดขึ้น ภาพป่าไม้ปรากฎขึ้นพร้อมกับต้นไม้ที่ใช้ลำต้นไม้ของจริงที่ตกแต่งด้วยเศษผ้าท่ามกลางเสียงแคนและเสียงนกร้องจ้อยแจ้ว ซึ่งสร้างความรู้สึกที่สงบผ่อนคลาย หุ่นกระบอกนกสีขาวสองตัวที่ทำจากเศษผ้าแล้วติดกับไม้เชิด ซึ่งศิลปินลาวได้แสดงการเชิดให้พวกมันมีอิริยาบทเล่นด้วยกันอย่างคล่องแคล่ว รวมทั้งยังมีลิง ซึ่งเป็นชุดที่สวมใส่โดยศิลปินกำลังแสดงท่าทางกินใบไม้โดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว เมื่อเสียงลำธารไหลดังขึ้นก็เป็นจังหวะที่ศิลปินสองคนได้เชิดผ้าสีเขียวที่เป็นสัญลักษณ์ของลำธารพร้อมกับหุ่นปลาสี่ตัวที่กำลังว่ายน้ำอย่างสนุกสนานและนกกระสาสองตัวที่ทำจากไซดักปลาขนาดเล็ก เศษไม้และทอผ้าขนาดเล็กกำลังหาอาหารในบริเวณใกล้ๆ ซึ่งเด็กที่ชมการแสดงก็รู้สึกชื่นชอบและปรบมือให้กำลังใจนักแสดง นี่คือสภาพของป่าธรรมชาติในช่วงยังไม่ถูกทำลายจากน้ำมือของมนุษย์

ต่อจากนั้นผู้ชมก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงยานพาหนะขนาดใหญ่ เสียงเลื่อยยนต์และฟ้าผ่า ศิลปินคนหนึ่งใส่หน้ากากที่ทำจากกาบมะพร้าว แต่งตัวเรียบร้อยกำลังแสดงท่าทางขับมอเตอร์ไซค์และบีบแตรเสียงดังรีบวิ่งผ่านจนชนคนอื่นทำให้พวกเขาโกรธแถมยังทิ้งขยะและถุงพลาสติกลงบนถนน แม้มีคนเตือนแต่ก็ไม่สนใจ เพราะคิดว่า ไม่ใช่หน้าที่ คุณ เวตดาวง ผู้กำกับเรื่อง “เสียงบ้านฉัน” สมาชิกของคณะศิลปินเชิดหุ่นกระบอกแห่งชาติลาวได้เผยว่า            “พวกเราต้องฝึกการเชิดหุ่นกระบอกเรื่องนี้เป็นเวลาสามสัปดาห์ ซึ่งใช้เวลานานกว่าเรื่องอื่นเพราะต้องเชิดหลายตัวในขณะเดียวกันก็ต้องสื่อผ่านการแสดงว่า เราต้องร่วมกันรักษาสิ่งแวดล้อมโลก ไม่ทำลายต้นไม้และสัตว์ป่า เป็นต้น เพื่อให้ลูกหลานของเราได้อาศัยอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่สะอาด”

เราต้องร่วมกันรักษาสิ่งแวดล้อมโลก ไม่ทำลายต้นไม้และสัตว์ป่าเพื่อให้ลูกหลานของเราได้อาศัยอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่สะอาด

สำหรับเอกลักษณ์ในการเชิดหุ่นกระบอกของคนลาว คุณ เวตดาวง อธิบายว่า            “เรามีลักษณะแตกต่างกับคณะเชิดหุ่นกระบอกของประเทศอื่นคือ เราใช้วัสดุเหลือใช้หรือเครื่องจักสานมาติดขาและแขนเพิ่มไปให้กลายเป็นตัวหุ่นกระบอก ซึ่งเราทำเองทุกขั้นตอน”

บนเวที นกกระสาสองตัวกำลังหาอาหารแต่อาหารหมดแล้วจึงต้องกินถุงพลาสติกและต่อสู้กับสัตว์อื่นเพื่อแย่งอาหาร ซึ่งทำให้นกกระสาที่เดิมมีลักษณะเป็นสัตว์อ่อนโยนก็ต้องต่อสู้แย่งกินอย่างเอาเป็นเอาตาย ในระหว่างการแสดง ศิลปินลาวได้สอดแทรกท่ารำพื้นเมืองผสานเสียงดนตรี ซึ่งสร้างความชื่นชอบให้แก่ผู้ชม คุณหว่ายที่ชมการแสดงอย่างตั้งใจได้บอกว่า แม้เป็นครั้งแรกที่ได้ชมการเชิดหุ่นกระบอกของลาว แต่เธอก็ชอบมาก            “ไม่เพียงแต่ตัวหุ่นกระบอกเท่านั้น หากชุดแต่งกายก็เต็มไปด้วยลักษณะของคนลาว เช่น การเกล้ามวยผมของตัวหุ่นกระบอกก็บ่งบอกถึงชุดแต่งกายของคนลาว การแสดงก็มีการใช้แสงสีเสียงอย่างลงตัวเพื่อช่วยให้ผู้ชมเข้าใจได้ง่าย ซึ่งทำให้เด็กชอบมาก สิ่งที่เรื่องนี้ต้องการสื่อคือ ต้องร่วมกันอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม เพราะบางครั้งความไม่ตั้งใจของเราก็อาจส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม ซึ่งต้องการขยายผลมากขึ้น”

ภาพหุ่นกระบอกสองตัวกำลังดูแลต้นกล้าที่ทำจากผ้าท่ามกลางเสียงแคนที่คุ้นเคยของคนลาวได้สร้างอารมณ์ร่วมให้แก่ผู้ชมเพราะต้นกล้าเหล่านั้นจะเติบใหญ่กลายเป็นป่าและดึงดูดนกและสัตว์ต่างๆให้กลับมาอาศัย

คณะเชิดหุ่นกระบอกลาวได้รับเหรียญทองและรางวัลชมเชยต่างๆ

เวลา 08.45 น. การแสดงเสร็จสิ้นลงท่ามกลางเสียงปรบมือของผู้ชม เรื่องนี้ได้ช่วยให้คณะเชิดหุ่นกระบอกลาวได้รับเหรียญทองและรางวัลชมเชยต่างๆ เช่น ศิลปินเชิดหุ่นกระบอกยอดเยี่ยมและการผลิตหุ่นกระบอกที่เก่งที่สุดในงานมหกรรมครั้งนี้.