លោក Apichit Mingwongtham កំពុងបង្រៀនភាសាថៃ

លោកអ្នកនាងជាទីមេត្រី ក្នុងនាទីដំបូលអាស៊ានកាលពីសប្តាហ៍មុន យើងខ្ញុំបានឧទ្ទេសនាមដល់ប្រិយមិត្តអំពីលោក Apichit Mingwongtham ដែលជាមនុស្សពិការភ្នែកជនជាតិថៃមួយរូប។ ក្នុងសប្តាហ៍នេះ សូមអញ្ជើញលោកអ្នកស្វែងយល់អំពីអត្ថបទសរសេរ ក្រោមចំណងជើងថា “វៀតណាមក្នុងក្រសែភ្នែកជនពិការ គឺជារូបខ្ញុំ” របស់ លោក Apichit។

ដោយយកឈ្នះលើអត្ថបទសរសេរចំនួន ១៧ របស់និស្សិតបរទេសនោះ អត្ថបទសរសេររបស់ លោក Apichit  ទទួលបានជ័យលាភីជើងឯក និងជ័យលាពី ដែលទទួលបានប្រជាប្រិយភាពបំផុតក្នុងការប្រឡង ដងកប៉ាកា VSL លើកទី ៣ ដែលត្រូវបានក្លឹបឯកអគ្គរដ្ឋទូតវប្បធម៌ នៃដេប៉ាតឺម៉ង់ភាសាវៀតណាម - មហាវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រ សង្គមសាស្ត្រ និងមនុស្សសាស្ត្រ - សកាលវិទ្យាល័យជាតិ រៀបចំឡើងកាលពីចុងខែឧសភាកន្លងទៅ។

“មានមនុស្សម្នាក់បានពណ៍នាឲ្យខ្ញុំថា វៀតណាមគឺជាប្រទេសមួយដ៏ស្រស់បំព្រង និងគួរអោយចាប់ចិត្តតាមរយៈអាវផាយ និងដួនស្លឹកដ៏សាមញ្ញ។ ប៉ន្តែក្រោយ ពេលបានស្ដាប់ការពណ៍នាអំពីវៀតណាម ខ្ញុំមានគោលបំណងចង់ទស្សនាសោភ័ណភាពទាំងនេះណាស់”។

លោកអ្នកនាងទើបនឹងបានស្ដាប់ឃ្លាដំបូងក្នុងអត្ថបទប្រឡងដោយចំណងជើងថា វៀតណាមក្នុងក្រសែភ្នែកជនពិការគឺជារូបខ្ញុំ របស់លោក Apichit Mingwongtham ។ អត្ថបទដែលមានកម្រស់ចំនួន ១៧ ទំព័រនេះ បានចែកជាបីវគ្គ ដែលរួមមាន៖ “និស្ស័យជាមួយភាសាវៀតណាម“ “ប្រជាជនវៀតណាម ក្នុងក្រសែភ្នែក ជនពិការ គឺជារូបខ្ញុំ“ និង “ចំណាប់អារម្មណ៍អំពីវប្បធម៌វៀតណាម“។ Apichit បានជ្រើស រើសយកប្រធានបទនៃអត្ថបទសរសេរនេះថា វៀតណាមក្នុងក្រសែភ្នែកជនពិការគឺជារូបខ្ញុំ  ព្រោះថា ទោះបីជាមើលមិនឃើញអ្វីក៏ដោយ ប៉ន្តែតាមរយៈអត្ថបទសរសេរនេះ លោកចង់រៀបរាប់អំពីមនោសញ្ចេតនា ការយល់ដឹងរបស់ខ្លួនអំពីវៀតណាម - ជាប្រទេសដែលលោកលង់ចិត្ត តាំងពីយូរលង់ណាស់មកហើយ។

“ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានចំណាប់អារម្មណ៍អំពីវៀតណាមតាងពីពេលមានអាយុ ៦ ឆ្នាំមកម៉្លេះ ខណៈដែលខ្ញុំបានស្ដាប់វិទ្យុសម្លេងវៀតណាមដោយចៃដន្យ។ នេះគឺជាលើកដំបូងហើយ ដែលខ្ញុំបានស្ដាប់ភាសាវៀតណាម ហើយចូលចិត្តភាសានេះណាស់។ នៅពេលសិក្សារៀនសូត្រភាសាវៀតណាម ខ្ញុំក៏បានជួបការលំបាកជាច្រើនដូចជា៖ កង្វះខាតសៀភៅអក្សរស្ទាប ហើយខ្ញុំមិនចេះវាយអក្សរវៀតណាមនៅពេលប្រឡងជាដើម“។

“ប្រជាជនវៀតណាមដែលខ្ញុំស្គល់គឺសុទ្ធតែជាមនុស្សមានទឹកចិត្តមេត្តាករុណា។ ប្រជាជនវៀតណាមមិនត្រឹមតែស្រឡាញ់រាប់អានភ្ញៀវប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានមនោសញ្ចេតនា និងរួសរាយរាក់ទាក់ទៀតផង។ នាគ្រាដំបូងដែលខ្ញុំទើបមកដល់វៀតណាម មិត្តភក្តិវៀតណាមបានទទួលខ្ញុំនៅព្រលានយន្តហោះ ជូនខ្ញុំទៅរកផ្ទះជួល និងទៅទិញរបស់របរ។ លើសពីនេះទៅទៀតពួកគាត់ក៏បាននាំខ្ញុំទៅទស្សនាគ្រប់ទីកន្លែងនៅវៀតណាម ហើយថែមទាំងជួយបំប៉នភាសាវៀតណាមឲ្យខ្ញុំផងដែរ“។

លើសពីនេះទៅទៀត វគ្គទីបីដោយប្រធានបទ “ចំណាប់អារម្មណ៍អំពីវប្បធម៌វៀតណាម“ ក្នុងអត្ថបទប្រឡងរបស់ Apichit ក៏ទទួលបានចំណាប់អារម្មណ៍ពីសំណាក់អ្នកអានផងដែរ។

“អ្នកគ្រូរបស់ខ្ញុំធ្លាប់បង្រៀនថា នៅពេលទទួលទានត្រី ទោះបីជាក្បាលត្រីមិនសូវមានសាច់ក៏ដោយ ប៉ន្តែកូនចៅក្នុងគ្រួសារ ត្រូវទុកក្បាលត្រីជូន ឪពុកម្តាយពិសារមុន ដូចទៅនឹងសុភាសិតថា គោរពចាស់ អាយុយឺនយូរ។ ប្រការនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ងឿងឆ្ងល់ណាស់ ប៉ន្តែក៏គួរឲ្យចាប់អារម្មន៍ដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយ នៅពេលមានឱកាសទទួលទានអាហារជាមួយអ្នកដែលមានអាយុច្រើនជាងនោះ ខ្ញុំនឹងទុកក្បាលត្រីជូនពួកគាត់ពិសារវិញ។ លើសពីនេះទៅទៀត ហ្ហូបអាហារវៀតណាមពិតជាពិសេសណាស់។ ទោះបីជាប្រជាជនវៀតណាមប្រើប្រាស់គ្រឿងផ្សំដ៏សាមញ្ញ ប៉ុន្តែកែច្នែបានម្ហូបឆ្នាញ់ពិសារជាច្រើនមុខណាស់“។

ដោយមានចំណាប់អារម្មណ៍ដ៏វិសេសវិសាលទាំងនេះ បានជាអត្ថបទសរសេររបស់ Apichit Mingwongtham ទទួលបានការវាយតម្លៃខ្ពស់ពីក្រុមប្រឹក្សាគណៈមេប្រយោគ និងមិត្តអ្នកអាន។ លោកស្រី Nguyen Viet Huong អ្នកគ្រូមួយរូប នៃដេប៉ាតឺម៉ង់ភាសាវៀតណាម - មហាវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រ សង្គមសាស្ត្រ និងមនុស្សសាស្ត្រ - សកាលវិទ្យាល័យជាតិ និងជាសមាជិកាមួយរូបនៃគណៈមេប្រយោគបានសំណេះសំណាលថា៖

“Apichit ប្រើប្រាស់វេយ្យាករណ៍ពិតជាត្រឹមត្រូវណាស់។ ម៉្បាយវិញទៀត អត្តបទសរសេររបស់ Apichit មានឃ្លាមួយចំនួនពិរោះណាស់ បើប្រៀបធៀបនឹងជនជាតិវៀតណាម ។ ឃ្លានិមួយៗ សុទ្ធតែបានបង្ហាញនូវមនោសញ្ចេតនារបស់លោកចំពោះវៀតណាម។ ខ្ញុំ និងគណមេប្រយោគពិតជារំភើបចិត្តណាស់ ដោយបានដឹងថាស្នាដៃនេះគឺត្រូវបានជនពិការភ្នែកនិពន្ធឡើង“។

អពីមូលហេតុ ដែលញាំងឲ្យ Apichit ចូលរួមការប្រឡងនេះ លោកបានចែកលែកថា៖

“ខ្ញុំចង់លើកទឹកចិត្តដល់មិត្តអ្នកអានថា ប្រសិនបើជីវភាពរស់នៅប្រឈមនឹងស្ថានភាពលំបាក និងទាល់ច្រកនោះ មិត្តទាំងអស់គ្នាគប្បីនឹកដល់រូបខ្ញុំ។ ពីព្រោះថា ទោះបីជាជួបការលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែជំនះពុះពារបានផងដែរ។

Apichit មានបំណងថា ក្រោយពេលបញ្ចប់ការសិក្សានៅ មហាវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រ សង្គមសាស្ត្រ និងមនុស្សសាស្ត្រ លោកនឹងបើកមជ្ឈមណ្ឌលបង្រៀនភាសាថៃ និងភាសាវៀតណាម នៅវៀតណាម និងថៃ។ លោកសង្ឃឹមថា នឹងក្លាយទៅជាឯកអគ្គរាជទូត ក្នុងការតភ្ជាប់ចំណងមិត្តភាពរវាងវៀតណាម និងថៃនាពេលអនាគតផងដែរ៕